Nie da się zrobić komuś „emocjonalnego RKO”

To wspomnienie wróciło do mnie nagle. W codzienności.

Podczas zwykłej rozmowy w sklepie, rozmowy jakich wiele,  w poranku takim jakich wiele.

I nagle – jakby ktoś otworzył we mnie stary pokój, w którym było dużo ciszy i napięcia.

Kilka lat temu.
Wyszedłem ze sklepu i zobaczyłem tłum ludzi. Na ziemi kobieta.
Leżała bezwładnie.  

Wtedy ciało zadziałało szybciej niż myśl.
Uklęknąłem. Wstępne badanie. Oddechy agonalne u poszkodowanej. Dłonie ułożyły się tak, jak mnie uczono. 

Rytm ucisku. Rytm, który znałem na pamięć. A może bardziej znało moje ciało, mięśnie. 

Obok ktoś dzwonił, ktoś krzyczał, ktoś patrzył w panice, ktoś rozmawiał. Mężczyzna podszedł, pomogę też umiem. Ktoś przyniósł wodę. 

A ja robiłem swoje.
Czekałem z nią, aż przyjedzie karetka.

Gdy ratownicy przejęli sytuację, wstałem i odszedłem.
Pamiętam krótki powrót do domu.
I długi czas, kiedy moje serce musiało nauczyć się zwalniać.
Jakby emocje dopiero wtedy chciały mnie dogonić.

Dopiero teraz, po latach, dowiedziałem się, że ta pani w karetce zmarła.
I wróciło pytanie, które pali, które trudno nazwać, ale które się czuje.

To nie była wina.
To nie była nawet czysta bezradność.
To było coś cichszego.
Takie ledwo słyszalne: czy mogłem więcej?

Ale wiem, że zrobiłem wszystko.
Wiem, że byłem obecny, że byłem tam całym sobą.
A jednak… życie poszło w swoją stronę.

I dzisiaj, gdy siedzę naprzeciw ludzi – w coachingu, w konsultacjach, w tutoringu – czuję, że to doświadczenie uczy mnie czegoś więcej niż wszystkie książki i szkolenia razem.

Że nie da się zrobić komuś „emocjonalnego RKO”.

Nie mogę za kogoś oddychać.
Nie mogę przeżyć za niego jego własnego życia.

Mogę podać rękę.
Mogę trwać w milczeniu obok.
Mogę przypominać, że istnieje życie, radość, odwaga, że można sięgnąć po głębszy oddech.
Ale to zawsze on – człowiek przede mną – wybiera.

Czy chce oddychać? Jak chce oddychać. 
Czy chce żyć? Jak chce żyć.
Czy wybiera radość, czy zatrzymuje się w bólu?

To jest jego wolność.

Delikatna. Święta.
I choć czasem boli mnie, że ktoś wybiera cierpienie – wiem, że nie mogę wybrać za niego.

Tak jak wtedy – moje ręce mogły uciskać klatkę piersiową.
Ale tchnienia życia… nigdy nie należały do mnie.

To doświadczenie zostawiło we mnie pytania, które nie są tylko moje.

Pytania, które mogą dotknąć każdego z nas – tam, gdzie próbujemy ratować, wspierać, towarzyszyć.

Jak być całym sobą przy drugim człowieku – a jednocześnie nie zabrać mu prawa do własnych wyborów?

Jak odróżnić troskę od przejmowania odpowiedzialności, która nigdy nie należała do mnie?

Jak przyjąć fakt, że nawet największa obecność i największe serce nie zagwarantują, że ktoś wybierze życie, radość, zmianę?

Jak nauczyć się ufać, że moja rola kończy się w momencie, w którym zaczyna się wolność drugiego?

I pytanie najintymniejsze – skierowane i do mnie, i do Ciebie, jeśli to czytasz:

Jak to jest, kiedy biorę odpowiedzialność tylko za swoje oddechy?

Co dla mnie znaczy oddychać naprawdę własnym życiem – a nie cudzym?

Jak się czuję, gdy pozwalam drugiemu oddychać po swojemu, nawet jeśli wybiera inaczej, niż ja bym chciał?

Bo może w tym właśnie tkwi największa sztuka bycia z drugim człowiekiem.
Być w pełni dla siebie. Dawać w pełni siebie drugiemu. 
I puścić drugą osobę w pełni w jej wyborach i konsekwencjach. 

Jeśli te słowa w czymś Cię dotknęły – podziel się proszę w komentarzu.
Jakie pytanie zostaje dzisiaj z Tobą?
Twoja refleksja może stać się wsparciem i światłem dla kogoś innego.

Łukasz