Nie potrafię odpocząć.

    Wiem, jak to powinno wyglądać – wyłączyć telefon, usiąść, zamknąć oczy, zwolnić. Ale kiedy tylko próbuję, w środku zaczyna się hałas. Myśli gonią myśli, ciało niby siedzi, ale ja wciąż jestem w biegu. Jakby coś we mnie nie potrafiło przestać działać. 

Jakby odpoczynek był czymś, na co nie zasłużyłem.

Czuję zmęczenie, które nie znika po nocy czy po weekendzie. Ono siedzi głębiej. W mięśniach, w sercu, w oddechu. Jakby coś się we mnie wypaliło – nie wiara, nie sens, ale siła. Ta zwyczajna energia, która kiedyś sprawiała, że świat wydawał się prostszy. 

Dziś coraz częściej robię rzeczy z przyzwyczajenia. Wypełniam obowiązki, rozmawiam, uśmiecham się, choć w środku czuję tylko ciężar. 

Czasem mam wrażenie, że działam już tylko po to, by nie zatrzymać się za bardzo, bo wtedy musiałbym zobaczyć, jak bardzo jestem pusty.

Kiedy próbuję się zatrzymać, naprawdę odpocząć, od razu czuję niepokój. Jakby w środku ktoś krzyczał, że nie mam prawa się zatrzymać. Bo przecież inni potrzebują. Bo tyle rzeczy trzeba jeszcze zrobić. Bo przecież dam radę.

Tylko że to „dam radę” coraz częściej smakuje jak przymus.

Nie wiem, kiedy to się zaczęło. 

Może wtedy, gdy zacząłem od siebie wymagać więcej niż od kogokolwiek innego. 

Gdy każdą chwilę spokoju traktowałem jak stratę czasu. 

Gdy nauczyłem się funkcjonować w trybie przetrwania i zapomniałem, jak się po prostu żyje. 

Jak się cieszy z ciszy. Jak się siedzi bez planu. 

Jak się słucha swojego oddechu bez poczucia winy.

Czasem patrzę na siebie z boku i widzę człowieka, który się wypalił, ale jeszcze nie potrafi tego przyznać. 

Człowieka, który mówi, że wszystko jest dobrze, choć dobrze było dawno temu. 

To co przeczytałeś/aś to historia o mnie kilkanaście miesięcy temu. Wtedy naprawdę było ciężko. 

Wiem, że nie jestem jedyny. Wielu z nas tak ma — żyjemy w ciągłym „muszę”, odkładając siebie na później, które nigdy nie przychodzi.

A przecież odpoczynek nie jest luksusem. Nie jest nagrodą za bycie produktywnym. To prawo, które daje życie. Moment, w którym mogę zrzucić z siebie wszystkie role i po prostu być. Być sobą – bez wysiłku, bez oczekiwań, bez tego ciężaru bycia „w porządku”.

Może prawdziwy odpoczynek zaczyna się wtedy, kiedy przestaję coś udowadniać. 

Kiedy przestaję się spieszyć.

Kiedy pozwalam sobie usiąść i poczuć, że nic nie muszę. 

Że ten moment, w którym po prostu jestem – naprawdę wystarczy.

Czasem myślę, że najbardziej zmęczyło mnie nie to, co robię, ale to, że tak długo próbowałem być silny.

Dziś wiem, że nie muszę być silny.

Może dziś wystarczy, że oddycham. Że widzę. Że czuję.

Czy też tak masz — że nie potrafisz już odpocząć, choć czujesz, że bardzo tego potrzebujesz?

Że ciało woła o spokój, a głowa wciąż biegnie dalej?

Jeśli tak — to może dzisiaj wystarczy jedno.

Zatrzymaj się na chwilę.

Zamknij oczy.

Weź oddech.

I pozwól sobie nie musieć.

Nie musisz być silny.

Nie musisz być w porządku.

Nie musisz udawać, że wszystko gra.

Wystarczy, że jesteś. Tu. Teraz.

Że próbujesz odzyskać siebie — krok po kroku, oddech po oddechu.

Może właśnie to będzie Twój pierwszy prawdziwy odpoczynek od dawna.

Podziel się w komentarzu, jeśli ten tekst coś w Tobie poruszył.

Może razem nauczymy się na nowo odpoczywać. 

Napisz do mnie jeśli chcesz abyśmy razem przez to przeszli.