Kiedy spokój pachnie kontrolą

 

Nie wiem, czy też to znasz.

To uczucie, że jeśli odpuścisz — wszystko się rozsypie.

Że jeśli nie dopilnujesz, nie przewidzisz, nie sprawdzisz — ktoś zobaczy, że nie jesteś wystarczająco silny.

Więc trzymasz.

Za ludzi. Za plan. Za siebie.

Ściskasz życie tak mocno, że przestaje oddychać.

I nazywasz to spokojem.

Ale to nie jest spokój.

To kontrola.

Cicha, perfekcyjna, dobrze ubrana w rozsądek.

Mówi do Ciebie:

„Musisz wszystko dopilnować, inaczej się rozpadnie.”

„Nie możesz pokazać słabości.”

„Tylko spokój uratuje Cię przed bólem.”

Tylko że właśnie przez to boli najbardziej.

Kontrola nie koi. Ona dusi.

W tym napięciu mieszka strach — że inni zobaczą, że nie ogarniasz.

Wstyd, że możesz zawieść.

Że ktoś oceni Twoją słabość.

Bo przecież nie wypada pokazać: nie mam kontroli.

I w tym momencie uderza prawda: im mocniej próbujesz wszystko trzymać w garści, tym bardziej się rozsypujesz.

Bo napięcie nie znosi życia.

Ludzie nie mieszczą się w planach.

Emocje nie słuchają harmonogramu.

Świat nie działa według arkusza Excela.

W końcu przychodzi moment, kiedy stoisz pośrodku chaosu i nie masz się czego chwycić.

Nie wiesz, co dalej.

Jest lęk. Jest wstyd.

I jest poczucie, że możesz zawieść samego siebie.

I właśnie tam, w tym miejscu, które miało być końcem — zaczyna się coś prawdziwego.

Nie rezygnacja.

Nie klęska.

Tylko obecność.

Prawdziwy spokój przychodzi wtedy, gdy możesz stać w samym środku chaosu i powiedzieć:

„Nie wiem. I to też jest w porządku.”

Nie dlatego, że nie boisz się upadku.

Nie dlatego, że nie wstydzisz się swojej słabości.

Ale dlatego, że przestajesz uciekać przed sobą, przed tym, co czujesz, przed tym, co nieprzewidywalne.

W tym momencie życie staje się prawdziwe.

Oddech wraca. Napięcie puszcza.

Nie musisz kontrolować świata, żeby przeżyć.

Nie musisz udawać, że jesteś kimś, kim nie jesteś.

I wtedy dzieje się coś, czego nie da się zaplanować: spokój Cię trzyma.

Nie Ty jego.

Nie przychodzi po cichu. Nie pojawia się nagle.

Przychodzi krok po kroku, w chwilach, kiedy pozwalasz sobie zatrzymać się, poczuć strach i wstyd, przyjąć niepewność i oddychać mimo niej.

Wtedy możesz powiedzieć sobie:

„Mogę to przeżyć. Mogę być ze sobą. Mogę być w tym wszystkim i nie zwariować.”

Bo spokój nie oznacza braku problemów.

Spokój oznacza zdolność bycia z tym, co jest — niezależnie od tego, jak bardzo nie idzie po Twojej myśli.

I dopiero wtedy zaczyna się prawdziwy rozwój.

 A Ty?

Kiedy ostatni raz pozwoliłeś sobie po prostu być — z chaosem, strachem i wstydem?

Co czujesz, kiedy puszczasz potrzebę kontroli?

Chcę wiedzieć, jak Ty to robisz — albo jak próbujesz.

Podziel się w komentarzu. Pogadajmy o tym.

Bo każdy z nas potrzebuje wiedzieć, że nie jesteśmy w tym sami.